[:nl]Na bijna twee weken radiostilte weer terug! Live vanuit Berlijn én als een officiële Berlinerin is het leven hier nu écht begonnen. Het is fijn, het appartement en de wijk (én stad) zijn precies hoe we hoopten en wilden dat het was maar het is tegelijkertijd nog steeds wennen en dat laatste vreet nog flink wat energie. Maar we zijn blij: we zijn Berlijns en de verhuizing verliep, op wat haperingen her en der na, soepel.
Toegegeven, ik had al eerder willen bloggen hierover maar mijn energielevel is ver beneden peil de laatste dagen dus soit, het zij zo. Negen dagen geleden (op Koningsdag, mind you) was het verhuisdag. Met een avond die uitliep van ‘ach, een kleeein biertje’ naar meerdere biertjes en lichtelijk beneveld de grote kledingkast uit elkaar halen, stonden we zaterdagochtend niet te trappelen om aan de slag te gaan.
Voordat mijn vader ons zou helpen moest er in huis nog een en ander gebeuren en dat gebeurde met veel tegenzin, gesteun en gezucht. Verhuizen op je brakst is niet iets dat ik aan kan raden. Maar we deden het en al snel stond de verhuisbus voor de deur. Bank en eettafel erin, fietsen erin en hij is vol.. Vol? Ja, vol. En nee, dat was niet slechts alles wat we mee hoefden te nemen.. Alles behalve eigenlijk. Het hele huis stond nog vol en vanaf moment één was duidelijk dat dat never nooit meer (doen jullie even een Gordonnetje met me mee?) zou passen.
Hulptroepen
Rampenplan-alert. Er werden een paar opties bedacht en een extra boedelbak huren was verreweg de beste optie. De meest dure, tijdrovende maar tevens beste optie die we hadden. En dus werd er een boedelbak gehaald.
Ondertussen waren onze hulptroepen gearriveerd en binnen no-time stond werkelijk alles beneden, maar de verhuisbus mét boedelbak bleef nog uit, terwijl ondertussen onze halve inboedel al wel op straat stond.. Gelukkig bleek dat mijn vader en Joppe al in de buurt waren en even zo snel als alles naar beneden kwam, laadden we alle dozen en troep de bus én Boedelbak in.
PAUZE! Of nouja.. het huis was bijna leeg dus er was ook gewoon niet zoveel meer te doen.
Oh en voor jullie blogspotters, ja dat is Laura!
Dankzij de last minute zeer benodigde Boedelbak duurde de reis echter veel langer dan gepland (want met zo’n ding aan je bus mag je dus in Duitsland echt nog maar 80 km per uur, dat hakt er wel even in).
Eenmaal in Berlijn verwelkomden Kees en Emma ons bij ons nieuwe huis, haalden we als een gek de Boedelbak leeg en besloten we op jacht te gaan naar bier, cocktails en eten, meer konden we simpelweg niet meer voor elkaar krijgen.
Papa en Joppe, de tweede avond in ons nieuwe huis.
Met een volle boekenkast én een nieuwe eettafel.
Negen dagen
En nu? Nu zitten we negen dagen in Berlijn. Als inwoners. En nu net twaalf uur als échte Berliners. En ik ben moe, helemaal gesloopt. Ik hoor alleen maar dat dat best logisch is, de dagen voorafgaand aan de verhuizing waren hectisch, om nog maar te zwijgen over de verhuisdag zelf.. maar ik baal er wel van. Had me de eerste week in deze prachtstad anders voorgesteld. Maar het doet gelukkig niks af aan het gelukzalige gevoel dat we dit wel gewoon even gedaan hebben en dat we nu écht in Berlijn wonen. En ach, gelukkig blijven we nog wel even 😉
Oh en nu de vraag aan jullie: nog meer photo-ops van de afgelopen periode of is dit wel even genoeg met de Berlijn-verhuis-photodiary?[:]
