Dit voelt als de belangrijkste update die ik ooit geplaatst heb, de zenuwen nemen het dan ook al weken van me over en ik ben deze post al minstens vijf, zes, zeven keer opnieuw begonnen. Elke keer als ik een nieuwe post open en de eerste woorden typ, schieten de tranen in mijn ogen. Ook nu probeer ik ze met diepe ademhalingen te bedwingen, want ik móet deze update schrijven omdat ik anders niet verder kan.
Mijn laatste blogpost verscheen op 11 juli en sindsdien staat mijn leven op z’n kop. Niet zo erg op z’n kop als toen we van Arnhem naar Berlijn verhuisden maar emotioneel is het net zo’n avontuur.
Oké laten we maar niet langer om het punt heen draaien:
IK BEN BAKKER
Er gaat een vrij lang verhaal aan deze carrièreswitch vooraf, als je deze al kent mag je ongegeneerd stoppen met lezen en lekker een taartje eten om het mee te vieren!
Er was eens een meisje met een burn-out. Die burn-out was nogal een motherfucker en heeft me meer dan een jaar klein gehouden. In plaats van een jaar lang aan marketingcampagnes te werken, werkte ik een jaar lang aan mezelf. Mijn hoofd kreeg een volledige reset, alle eigenschappen die ik zo positief vond aan mezelf en mijn werkhouding, kwamen onder een vergrootglas te liggen en werden tot in detail uitgeplozen.
De burn-out is een verhaal apart, daar kan ik miljoenen posts over schrijven en ik doe het misschien nog wel eens, om mijn verhaal kwijt te kunnen en om misschien iemand ergens ver weg een beetje te helpen.
Fast forward naar juni van dit jaar, het begin van het eind. Na een jaar ziektewet, werd het tijd om een baan te zoeken. Natuurlijk was dit al een veelbesproken onderwerp tijdens therapie, maar nu puntje bij paaltje kwam, wist ik het ineens niet meer. Ik besloot voor de verstandige keuze te gaan en de baan te nemen die een lieve vriendin mij aanbood. Op papier leek alles perfect en omdat de vriendin in kwestie mijn manager zou zijn, voelde ik me ook erg veilig bij het besluit. Het leek een voortreffelijke optie om weer langzaam te starten met werken.
Op 7 juli zat ik met Joppe in de biergarten en ik realiseerde me dat ik nog een startdatum moest sturen voor mijn nieuwe baan. Ik merkte dat ik weerstand voelde, maar waarom? Het was zó perfect: part-time content manager bij een vriendin die precies wist waar ik het afgelopen jaar doorheen was gegaan. Een veiligere nieuwe start was er niet. Maar toch kriebelde er iets…
Follow your heart
Na enkele biertjes merkte ik dat ik vooral tegen het ‘kantoor’ opzag. De periode dat ik thuis zat, had ik namelijk een haatverhouding (inderdaad, zonder de liefde) met mijn laptop gekregen. Als ik deze slechts vijf minuten open had, tolde mijn hoofd al en kon ik me nergens meer op focussen. Vaak rende ik dan naar de keuken om nieuwe taarten te bakken en recepten te finetunen.
“Waarom ga je niet bakken?” De woorden echoden na, bakken… bakken… bakken…
Wie mij kent, weet dat een eigen café mijn ultieme toekomstdroom is. Waarom zou ik daar niet langzaam aan gaan werken? Waarom zou ik mijn leven niet omgooien om die droom na te jagen? Omdat [insert tienmiljoen excuses om het niet te doen].
Die argumenten om het niet te doen, bleven even malen maar ik merkte ook dat dit hét moment was om voor mezelf te kiezen en te doen wat ik eigenlijk al die tijd al wilde.
Ik nam mezelf voor om een aantal favoriete café’s op Facebook te checken, als een paar daarvan een bakker zochten, zou ik ervoor gaan en als dat niet zo was, dan was het niet meant to be. Dat klinkt misschien wat zweverig maar ik moest ergens beginnen. Bij de eerste was het meteen raak:
Job opening: part-time baker
Laten we wat weken doorspoelen en doorknallen naar het eindresultaat (dat jullie hierboven natuurlijk ook al hebben gelezen – lekker bezig met de cliffhangers, Eva): sinds 13 augustus ben ik bakker bij het café Katies Blue Cat in Neukölln! Sinds een aantal weken bak ik hun welbekende cinnamon rolls, dromerige chai pecan tulbanden en tientallen koekjes en short breads die ze verkopen. En het is een feest jongens!
