[:nl]Altijd maar door, geen ‘nee’ zeggen, pushen tot het uiterste en verder, knallen totdat je erbij neervalt. En ineens val je en besef je dat het te snel is gegaan. Dat moment heb ik de afgelopen twee, drie maanden bijna non-stop ervaren en ik ben kapot. Of liever gezegd, ik wás kapot. Gisteren voelde ik voor het eerst weer wat ademruimte en lucht om me heen en dat was zó fijn!
Dit is geen blog om te laten zien hoe zielig ik mezelf vond, dit is een blog om de valkuilen waar ik wederom volledig in ben gesprongen met je te delen. Omdat iedereen zich daar regelmatig weer in bevindt en dan een helpende hand best fijn kan zijn.
Clichés zijn er omdat ze waar zijn
Er zijn van die momenten dat er veel gaande is, niet alleen op je werk of studie maar ook in je leven daar omheen, want let’s face it: dat leven daarnaast is ook nog bést belangrijk. Normaal floreer ik juist bij die momenten, ben ik het sterkst als er veel speelt maar soms is het te veel en is het lastig het begin en eind nog te zien.
Vergeet dan niet om aan jezelf te denken. Het klinkt heel cliché en vanzelfsprekend maar dat is het op dat moment niet. Hoe normaal het op dat moment ook lijkt om even geen pauze te nemen om op adem te komen, is dat juist het beste wat je kan doen. Ik heb mezelf die kans amper gegeven waardoor ik dagen lang ineens niks anders kon dan slapen. Bloedarmoede of ontzettend oververmoeid? Ik wist alleen dat ik het mezelf had aangedaan door zoveel van mezelf te eisen.
Prioriteiten
Realiseer je dat je, zelfs in die periodes dat álles belangrijk lijkt, prioriteiten kan stellen. Wat moet er bijvoorbeeld op dat moment écht als eerste gebeuren? Wat zijn dingen die elke dag terugkomen waar je hoe dan ook mee te maken krijgt? Maar wat kan er ook na die periode of kan je ook op een rustige zaterdagmiddag onder ogen komen? Neem de tijd om voor jezelf te besluiten wat het belangrijkste is. Dit heeft niks te maken met afstrepen maar is bijzonder leerzaam om te kijken waar je je energie voor moet gebruiken.
Energie
En daar komt de dooddoener: energie. Het was bij mij een chaos, alles moest tegelijkertijd en ik zorgde ervoor dat dat lukte. Daarna stortte alles in. Het enige dat ik nog kon was werken, slapen, eten, slapen en weer opnieuw. Ik dwaalde rond, deed wat ik moest doen maar dat waardoor ik altijd zo sterk sta, was tijdens die lange periode helemaal verdwenen. Mijn blog ging (wederom) op pauze, ik zag níks van de stad, had moeite met bezoek of om met vrienden af te spreken, laat staan om nog creatief bezig te zijn. Niks lukte meer. Ik had veel te veel van mezelf gevraagd de periode daarvoor, niet genoeg geluisterd naar waar mijn grenzen lagen.
Dus kinders, luister naar je lijf. Als je moe bent, neem even tijd voor een dutje of ga iets eerder naar bed om nog even rustig een boek te lezen. Ga niet door tot diep in de nacht omdat je geen rust in je reet hebt. Die krijg je vanzelf als je jezelf dwingt om even stil te staan. En daar komt het soms op neer, jezelf dwingen om pauze te nemen maar dat moet je écht doen.[:]
