Yay! Er is zowaar slechts één maand voorbij sinds de vorige editie van Days in Berlin en dus.. tijd voor nummer 9! De editie met nu al een historisch groot aantal selfies.

Ineens stonden we buiten. Warm. Zonnig. Mijn gezicht ging van vermoeid naar ontzettend blij en gelukkig. We waren er. Stapten net het station van Baixa-Chiado uit en waren tevreden dat deze wijk ons thuis zou zijn voor de komende week.

Na het bezoek aan Beelitz stond ik te trappelen om weer naar een nieuwe verlaten plek te gaan. Op ontdekkingstocht in eigen stad met een vleugje spanning. Het verlaten vliegveld wat we besloten te bezoeken op Hemelvaartsdag had echter wel iets meer dan een vleugje spanning en al na een half uur wenste ik dat we gewoon voor Beelitz met al zijn toeristen gekozen hadden..

Een dipje, zo zou je het wel kunnen noemen. Geen zomerdip of dikke depressie maar gewoon een dip. Een die niet alleen het bloggen stillegt maar die een gigantisch ‘en wat nu?’-vraagstuk oplevert. Ik wil alles en daardoor weet ik het allemaal even niet meer.

Een persoonlijke rant over alle mogelijkheden die samen onmogelijk lijken.

“Leipzig is het nieuwe Berlijn!” die uitspraak heb je vast al eens voorbij horen (of zien) komen. Een veelgemaakte claim die vooral wijst naar het alternatieve, rauwe van Leipzig tegenover het nieuwe toerisme van Berlijn. Als 1-jarige Berliner was ik dus wel érg benieuwd naar ‘het nieuwe Berlijn’ en besloten we eens een kijkje te nemen in Leipzig.

Waar de vorige Days in Berlin-editie zich voornamelijk in Nederland afspeelde, is deze editie weer officieel Berlijns! Met een vleugje Leipzig.