Een persoonlijke rant over alle mogelijkheden die samen onmogelijk lijken.
Verhuizen naar Berlijn, creatief werk vinden, fijne mensen om me heen hebben en een leven opbouwen.
Been there, nailed it.
What the fuck nu?
Het lijkt alsof het grootste avontuur gedaan is. Alsof ik nu trotser dan trots kan zeggen dat ik gedaan heb waar ik altijd al van had gedroomd en nu rustig kan genieten van het leven. Maar ik wil meer. Meer avontuur en nog meer mezelf blijven pushen.
Confetti
Duits leren, web developer worden, fotograferen echt onder de knie krijgen, zelf ontworpen producten verkopen, reizen, nóg meer bloggen, verhuizen naar het buitenland.. of toch binnen Berlijn, motor leren rijden, Frans leren, sporten, kinderboeken schrijven, een bedrijfje starten.
Een kleine greep uit het aanbod wensen in mijn hoofd. Ja, alles is mogelijk, nergens is een reden voor om het níet te doen. En juist die luxe maakt het zo verdomd lastig. Als ik denk aan alles wat ik zou kunnen doen, is het een feest in mijn hoofd. En daarna slaat de paniek toe. Want als ik alles zou kunnen doen, waarom zou ik dan nog kiezen?
Alles of niets
Mijn eigenschap dat ik ga voor alles of niets, ik me met volle overtuiging in iets stort en me niet laat afleiden door al het andere, is altijd iets wat ik van grote waarde acht. Ik ga niet voor half werk, doe juist één ding heel goed en that’s mah thing. Maar die eigenschap nekt me nu. Want nu wil ik alles tegelijk en alles nu.
Maar hoe moet ik dat ooit voor elkaar krijgen in mijn leven zoals het nu is? Met het vijf dagen in de week werken, afspreken met vrienden, bloggen, het beste vriendinnetje ter wereld zijn, contact onderhouden met familie, lange-afstand vriendschappen koesteren, creatieve projecten starten en ondertussen sporten en genoeg geld verdienen om hier te kunnen blijven wonen.. Slechts een paar dingen die dagelijks aan de orde zijn en waar ik nog iets van het bovenstaande, en het liefste alles, zou willen tussenproppen.
Timing
Dit is het moment om écht iets van mijn leven te maken. Om te kiezen welke kant ik op wil met mijn werk, waar ik wil wonen en wat ik wil doen tot er misschien baby’s zijn of twintig mini-paarden, vijf honden en tientallen kippen, schapen en geiten. Maar hoe kan ik in hemelsnaam kiezen als er zóveel mogelijkheden zijn?
Ik heb geen idee waar ik op moet filteren en hoe ik het uberhaupt zou moeten aanpakken met al die balletjes die ik nu al aan het hoog houden ben. De luxe van het niet hoeven kiezen, het alles kunnen en de vrijheid hebben keer op keer van afslag te wisselen, zorgt dat ik nou verlang naar de tijd dat mijn ouders de belangrijke keuzes voor me maakten, dat er niet zo’n gigantische druk op lag om alles eruit te halen en ik gewoon flierenfluitend door het leven kon.[:]
Oh I feel ya. I hear ya. Er is zoveel keuze dat het gewoonweg teveel is. Dit soort buien heb ik een paar keer per maand. Ik wil reizen, nog drie andere studies doen, in Australië, wonen, dieren verzorgen en voor mensen koken en nog een miljoen series en films kijken, haha.
Ik snap wel een beetje dat Berlijn ‘af’ voelt. Maar joh, je woont er nog maar een jaartje! In Berlijn! Een van de leukste steden Europa! Waar je een miljoen dingen kunt doen! En sowieso dat hele lijstje kunt afwerken (behalve dan verhuizen naar het buitenland. DAAR ZIT JE AL! haha).
Verder heb ik ook geen tips want ik zit er ook al middenin. Ik denk stiekem ook niet dat het ooit overgaat (en dat is maar goed ook, toch? Toch?),
Hmmm, lastig en herkenbaar. Iedereen heeft van die fases, denk ik…
Het is denk ik heel belangrijk dat je in ieder geval tevreden bent en heel dankbaar kan zijn voor waar je nu bent en wat je allemaal al hebt bereikt. :) En dan toch een keuze maken waar je, voor nu, het aller-gelukkigst van wordt, dat gaat oppakken en gaat leren! Leren is ALTIJD goed en leuk, denk ik. Maar dan wel reële keuzes maken dat je niet alles in een keer kunt leren ;)
Zo heb ik deze week besloten dat ik toch ECHT eens gitaar wil gaan leren, naast alle honderd andere dingen die ik wil leren; en heb ik NET een gitaar gekocht! Haaaha!
Pfft, zo herkenbaar! Ik denk ook altijd dat het leven te kort is om alles te doen wat ik zou willen doen. Dan zou ik willen dat ik niet zo’n laatbloeier ben, want dan had ik meer tijd gehad. Dan zou ik willen dat ik oo mijn 18e al had geweten wat ik wilde. Dat bloggen toen al bestond (!) of überhaupt internet… Haha… Het blijft de eeuwige strijd denk ik. Succes in ieder geval met wat je dan ook eerst gaat doen van je lijstje!
“Dit is het moment om écht iets van mijn leven te maken.” – Ik begrijp heel goed dat je dat zo zegt, maar als ik je een advies mag geven; Probeer er niet al teveel op te focussen. Het is niet zo dat je maar één keuze mag maken in je leven en dat het daarbij blijft. Vorig jaar voelde ik me enorm rampzalig omdat ik een niet zo’n leuke baan had en daardoor het idee had dat de rest van mijn leven verknalt was. Maar je kan altijd nog veranderen van keuze! Over een jaar, maar ook nog over tien jaar! Het hoeft niet allemaal in één keer perfect. Stel je voor dat je nu alles gaat doen wat je wilt doen. Dan heb je over een paar jaar weer hetzelfde probleem dat je alles bereikt hebt. Ik zou het lekker stap voor stap doen (makkelijker gezegd dan gedaan hoor, I know!) volg je hart! :)
Herkenbaar! Ik voel het ook regelmatig. Nooit kan alles namelijk. Als je het ene doet, is het andere niet meer mogelijk. Misschien eens een top5 maken van dingen die je écht zou willen in je leven? Dan kun je een soort route gaan uitstippelen, wat op papier soms net even makkelijker lijkt. Al is het nooit eenvoudig om dingen te moeten opgeven. Om ruimte te maken voor andere dingen. Ik begrijp je enorm. Als je maar doet waar je hart ligt!
Ik zit samen met je in hetzelfde bootje. Zo moeilijk kiezen :’)
Ach schat, je moet wel bedenken dat je, als je 80 word, wat een redelijke aanname is voor jouw generatie, nog 54 jaar de tijd. Want waar staat dat je op je 40e geen Frans meer kunt leren of op je 50e niet mag motorrijden? Eén ding tegelijk zou ik zeggen. Dikke kus
‘Dit is het moment om écht iets van m’n leven te maken’
-Je leven ís al écht iets!
-Je kunt de rest van je leven op elk moment beslissen dat je iets op een andere manier wilt, of iets nieuws (erbij) wilt of dat je iets wilt veranderen, gewoon omdat het kan. En dat kan altijd. Soms kost iets misschien meer moeite dan een andere keer, maar waar een wil is, is een weg.
Er zijn zelfs mensen die na hun 50ste nog naar Frankrijk verhuizen en een heel nieuw leven opbouwen ;-)
-Even niets ‘nieuws’ doen is ook goed. Ook al ga je vaak nadenken als je meer tijd hebt om niets te doen en dan ga je jezelf moeilijke vragen stellen of dingen opleggen… Maar af en toe even een moment rust is ook prima. Toch?!
Ik herken dit zo erg. Opeens ben je volwassen en moet je allerlei beslissingen maken die heel dichtbij komen. Ik betrap mezelf er ook wel eens op. “Shit. Ik ben volwassen. Is dit het nou, of gaat er nog van alles komen?”
Ik denk dat we er niet te veel bij na moeten denken. Genieten van het feit hoe lekker je leven nu loopt, met zijn ups en downs. :)
Oooh, wat lastig! Ik zit nu ook op zo’n moment in mijn leven dat ik eigenlijk niet weet wat ik wil, maar bij mij ontbreken de ideeën een beetje. Ik zit een beetje vast zeg maar.
Maar goed, het ging over jou. Misschien helpt het om een lijstje te maken en dat je daardoor meer overzicht hebt? Of je, redelijk oppervlakkig, te verdiepen in een paar dingen en zo te kunnen selecteren waar je hart echt harder van gaat kloppen.
Eva, je hebt nog tijd genoeg en 1 thing at a time, Berlijn is ook buitenland, je woont nu in een stad waar je altijd wilde wonen, je hebt een leuke baan, een schat van een partner en als je nu alles tegelijk wilt en doet, wat moet je dan de rest van je leven doen?
Lekker prio’s stellen en je bucketlist 1 voor 1 afwerken, no hurry, no worry…..
Geniet van de dingen die je al bereikt hebt tot nu toe en dat op jou leeftijd… :)
Zie je snel……knufffff xx
Aaah, komt wel goed schatje! Echt, en zo niet dan toch… want niemand zegt dat je NU al moet kiezen wat je de rest van je leven wilt doen, behalve jijzelf waarschijnlijk. En dan nog is het nooit te laat om iets (anders) te doen. Neemt niet weg dat ik het gevoel enorm herken… niet voor niets toog ik op mijn dertigste acuut naar Oz om eindelijk solo te gaan backpacken en vooral keihard weg te rennen voor al die keuzes die ik thuis moest maken :’) Niets moet chica, niet allemaal tegelijk in elk geval! Xx
Ik sluit me aan bij de reacties hierboven: no need to stress! Besef dat je al enorm veel hebt bereikt en dat je heus niet aan één stuk door bezig hoeft te zijn met nieuwe spannende dingen doen. Het is wel goed dat je zoveel plannen en ideeën hebt en het lukt je vast om daar weer heel veel van waar te maken! Maar gewoon lekker één voor één, zodat je niet verdrinkt in alle mogelijkheden. En ja dat is veeeel makkelijker gezegd dan gedaan en ik zeg ook niet dat ik hier een heldin in ben, hihi.
Succes met de confetti en geniet van het punt in je leven waar je nu bent:)
Heel herkenbaar. Ik ben bijna afgestudeerd.. Wat the hell ga ik doen? :|
Oooh dit is ZO herkenbaar. Ik wil zoveel tegelijk en omdat ik ook niet van het halve werk ben wil ik het goed doen, maar waar begin ik en hoe kan ik ooit kiezen?! En omdat ik die eeuwige keuzestress heb kies uit uiteindelijk niets en gaat alles gewoon door hoe het elke dag gaat. En niet dat daar iets mis mee is, maar net zoals jij zegt: Ik wil meeeeer. Ik kan je nu wel gaan vertellen dat niet perse alles nu hoeft en ook niet alles tegelijk hoeft, want het is nooit te laat om iets te doen of te veranderen. Maar om dat overtuigend te vertellen, moet ik geloof ik eerst mezelf nog overtuigen daarvan haha. Maar van de andere kant, als dit de grootste problemen in ons leven zijn, dan hebben we het zo slecht nog niet ;)
Dit. Echt DIT Eva. De afgelopen was mijn hoofd vol (en nog steeds) met dit soort dingen. Wat ga ik straks doen na mijn studie? Wat wil ik doen? Wil ik verder studeren? Wil ik naar Noorwegen? Wil ik? Wat? ….. En ga zo maar door. En uiteindelijk kom ik steeds uit op ‘ik weet het niet’.
Ik zou je heel graag willen helpen, maar ik zou echt niet weten hoe. Misschien kunnen we elkaar helpen ;)
XXXX
Wat is dit een mega-herkenbaar stuk zeg! Ik wil ook graag van alles doen en ik heb simpelweg gewoon niet de tijd om alles te doen. Wat kies je dat en wat wil je er voor opgeven. Lastige keuzes zijn het ook altijd!
Dit allemaal is herkenbaar! Maar het komt zeker goed. neem je tijd!
If you do everything in like a week, next week you will have the same problem.
Everything has it’s own time. Nothing has to be done in a period of time.
Jade x
Wat zegt jouw gevoel hierover? Geeft je gevoel geen richting?
Herkenbaar hoor. Kinderboeken schrijven, wow dit klinkt heel leuk! Ik weet zeker dat je eruit komt je hebt dit soort fases nodig om te filteren en dit valt niet mee maar je komt er wel door heen.
Komt me wel bekend voor! En aan de reacties hierboven te lezen zijn dit wel gevoelens en ervaringen waar een hele hoop twintigers mee zitten. We hebben in de wereld van nu een luxe aan keuzes en deze overvloed kan ons zeker keuzestress geven. Je kan inderdaad niet alles tegelijkertijd doen maar stap voor stap iets verwezenlijken is ook niet slecht hé. Een beetje filteren tussen wat je echt graag wilt en wat bijzaak is.
[…] aanpakken van het dipje is begonnen. Een plan zit in mijn hoofd en stapje voor stapje ga ik kijken of het zo haalbaar is […]
Wah! dit is inderdaad zoals de meeste al zeiden, heel herkenbaar. Alle spoken die in je (mijn) hoofd rondlopen. En het is heel natuurlijk om nieuwe doelen te stellen als je bepaalde doelen gehaald hebt. Alleen maar goed eigenlijk. Anders groei je niet.
Alhoewel ik de druk wat minder op NU zou leggen. niet alles tegelijkertijd. Die honden en kippen kunnen ook op je 60e pas komen, en misschien een baby al over 9 maanden :P Maar dat betekend niet dat het dan gedaan is. Daarna kan je alsnog webmasteren en duits leren en en en en. Gewoon met 1 of 2 dingen proberen en zien waar het schip strand.
Heel erg herkenbaar. Het kan ook allemaal zo beklemmend werken vind ik. En dan ook nog; maar wat nou als ik de verkeerde keus maak? Daar zit ik zelf heel erg mee nu. Maar goed, uiteindelijk komt het wel op zijn pootjes terecht. One way or the other. Neemt niet weg dat het moeilijk blijft, die keuzes!
Oh, zó herkenbaar! Ik word ook altijd een beetje depressief als al die dingen tegelijkertijd doen eigenlijk uitloopt op niets. Omdat je je nergens voor 100% op kunt focussen. Doe ik dat wel, loopt het andere in de soep, Terwijl ik dat niet wil. En het gevoel hebben dat je nog zoveel kunt bereiken, als je het maar doet, omdat anderen dat óók doen. Grmbl. Typisch Generatie Y-probleem als je het mij vraagt…