Als ik de zoveelste regenboogtosti, unicorntaart of charcoal ijsje op Instagram voorbij zie komen, begin ik automatisch te gruwelen. En zo heb ik nog een aantal andere dingen die ik nooit zal proberen te eten, of juist ná het proberen besluit om nooit meer te doen…

De laatste jaren ben ik, onbewust, steeds meer bezig met bewuster leven. En dan bedoel ik niet het maken van súper verstandige levenskeuzes (waar blijft die eigenschap?!) maar juist om consumeren zo bewust mogelijk te doen, of juist niet te doen.

Zoals je vast wel weet, kan bewuster leven op veel verschillende manieren. Vanaf nu neem ik je mee met de stappen die ik je neem in de zoektocht naar deze nieuwe levensstijl. De eerste grote stappen zijn namelijk al wel genomen, maar die kleine dingen waar je écht wat meer over na moet denken zijn het lastigst.

Laten we eerst even beginnen met de inkoppers, de kleine veranderingen die ik gaandeweg al, zonder al te veel moeite, heb doorgevoerd.

Zenuwachtig, een beetje beschaamd en erg enthousiast. Het is een rare mix emoties maar ik voel ze op dit moment van schrijven allemaal. Maar zoals Daniel Bedingfield in 2002 al zong, I gotta get through this, I gotta make it, gonna make, gonna make it through.

En hoe begin je ineens weer? Dat is de grote vraag die me al dagen, weken, maanden bezighoudt. Elke dag denk ik eraan, denk ik aan de eerste post die ik wil plaatsen na zo’n lange afwezigheid en aan de woorden waar ik mee wil beginnen, maar ik weet het niet. En dus begin ik maar. Even geen eisen om ‘het beste ooit’ te publiceren of een grandioos verhaal te vertellen, maar een nieuwe rubriek waar ik veel zin in heb, namelijk favourites van de voorgaande maand. Aan het eind van elke maand zal ik mijn favorieten met jullie delen, films, series, recepten, boeken… You name it, ik tip ze!

Dit voelt als de belangrijkste update die ik ooit geplaatst heb, de zenuwen nemen het dan ook al weken van me over en ik ben deze post al minstens vijf, zes, zeven keer opnieuw begonnen. Elke keer als ik een nieuwe post open en de eerste woorden typ, schieten de tranen in mijn ogen. Ook nu probeer ik ze met diepe ademhalingen te bedwingen, want ik móet deze update schrijven omdat ik anders niet verder kan.

Mijn laatste blogpost verscheen op 11 juli en sindsdien staat mijn leven op z’n kop. Niet zo erg op z’n kop als toen we van Arnhem naar Berlijn verhuisden maar emotioneel is het net zo’n avontuur. 

Dat ben je wel.
Je bent altijd goed genoeg.

Er bestaat geen meetlat. Het is niet zo dat wanneer je je eens een drie voelt in plaats van een tien, je de tijd van je vrienden niet waard bent. Ze houden van je. Wanneer je een tien bent, wanneer je je een drie voelt en zelfs wanneer je op het randje van een één balanceert.