En hoe begin je ineens weer? Dat is de grote vraag die me al dagen, weken, maanden bezighoudt. Elke dag denk ik eraan, denk ik aan de eerste post die ik wil plaatsen na zo’n lange afwezigheid en aan de woorden waar ik mee wil beginnen, maar ik weet het niet. En dus begin ik maar. Even geen eisen om ‘het beste ooit’ te publiceren of een grandioos verhaal te vertellen, maar een nieuwe rubriek waar ik veel zin in heb, namelijk favourites van de voorgaande maand. Aan het eind van elke maand zal ik mijn favorieten met jullie delen, films, series, recepten, boeken… You name it, ik tip ze!

Dit voelt als de belangrijkste update die ik ooit geplaatst heb, de zenuwen nemen het dan ook al weken van me over en ik ben deze post al minstens vijf, zes, zeven keer opnieuw begonnen. Elke keer als ik een nieuwe post open en de eerste woorden typ, schieten de tranen in mijn ogen. Ook nu probeer ik ze met diepe ademhalingen te bedwingen, want ik móet deze update schrijven omdat ik anders niet verder kan.

Mijn laatste blogpost verscheen op 11 juli en sindsdien staat mijn leven op z’n kop. Niet zo erg op z’n kop als toen we van Arnhem naar Berlijn verhuisden maar emotioneel is het net zo’n avontuur. 

Dat ben je wel.
Je bent altijd goed genoeg.

Er bestaat geen meetlat. Het is niet zo dat wanneer je je eens een drie voelt in plaats van een tien, je de tijd van je vrienden niet waard bent. Ze houden van je. Wanneer je een tien bent, wanneer je je een drie voelt en zelfs wanneer je op het randje van een één balanceert.

Een van de dingen die mij dag in dag uit gek maakten toen mijn burn-out net begonnen was, waren de notificaties op mijn telefoon. Bij élke like, tweet, reactie of email lichtte het scherm op en begon mijn hoofd overuren te draaien, ik voelde me gepusht om te reageren en iets te doen met het bericht. Dat gestresste gevoel maakte mijn dag niet makkelijker. Alles begon te kriebelen en ik wist dat ik hier iets aan moest doen.

Alleen het uitzetten van de notificaties voelde niet als voldoende, dus heb ik veel meer onderdelen gefinetuned en aangepast. Ondertussen gaat het al een stukje beter, maar veel tech-prikkels heb ik nog steeds uitstaan, want een beetje extra hoofdrust is nooit mis.

“Hi, ik ben Eva en ik bak taarten!” en niet alleen voor verjaardagen, bezoek of die ene willekeurige zondag dat ik zin heb in iets zoets, maar sinds oktober ook voor bruiloften. En dat klinkt nog steeds zo bijzonder dat ik het soms zelf niet geloof! 

Het lijkt soms zo gemakkelijk gezegd ‘Goh, je hebt toch een burn-out? Dan plan je toch niet een heel weekend vol?’. Dit klonk mij ook altijd logisch in de oren, totdat ik nu zelf de ontvanger van deze vraag ben en ik merk dat het niet zo logisch is. Zoals alles in de wereld, is ook een burn-out niet zwart-wit, er zitten veel grijze kanten aan de situatie en die begin ik steeds meer te ontdekken.